İnsan, kendi özünden uzaklaştıkça
Başıboş bir hastalığa saplanır.
Hatta ve hatta her konuda âlim olduğunu sanır;
Her konuya vakıf olduğu yargısına kapılır.
Aslında neleri bilmediğinin farkına dahi varmaz.
Bu vesileyle “Bildiğim tek şey, hiçbir şey bilmediğimdir.” Diyen Sokrates’e selam olsun…
Sonsuz evrende galaksimiz dahi bir nokta değilken
İnsan, kendini kainatın sahibi sanır.
Bir nefesten ibaret olduğunu,
Öldükten sonra bir çöp kadar kıymetinin olmadığını unutur…
Olgun, bilgin ve mütevazı insanlar bütün kainatın
Ve Dünya’ya gelmiş gelecek bütün aptalların sancısı ile uğraşır dururlar.
Tarih bunun örnekleri ile doludur.
Günümüz insanlarının büyük bir bölümü
Ego, hırs, kapris, ukalalık, patavatsızlık ve cehaletten ibarettir.
Evet! cehalet …
Korkunç derecede bir cehalet…
Bu cehaleti yenebilmenin en realist yolu ise “İkra” ayetine sımsıkı sarılmak.
Bizi yaratan ilacı vermiş de biz kör olmuş gitmişiz.
Bizi yaratan bize seslenmiş de
Biz ziyan olmuş gitmişiz bu alemde…
İnsan dünyevi istekleri peşinden koşarken asla özünü unutmamalıdır.
Özünü unutan
Sözünü de unutur.
Varlığını da unutur.
Varlığının gayesini de unutur.
Varlığının gayesini unutan insan
Başıboş sokak hayvanlarına benzer.
Her yere saldırır.
Her aklına geleni söyler
Cümleleri ile insanlığa yol gösterip
İnsanlığı inşa etmek yerine bulunduğu mekanı harabeye çevirir.
Bu yüzden insan varlığının temel gayesini belleyip
Kendi evrensel ve toplumsal değerlerine sımsıkı sarılıp insanlık için gözyaşı dökmelidir…
Eğitimci Yazar Serdar ERBEKLER
